Wanneer we de systemische natuurwetten toepassen op de migratie problematiek dan zien we het volgende:
– Wet van ordening: alles en iedereen hoort erbij en heeft een plek. De vreemde oom die uit de familie foto is geknipt krijgt met zijn ‘gat’ altijd aandacht. Omwille van deze wet moeten we onszelf weerhouden van het uitsluiten van (groepen) mensen. Waar ze ook vandaan komen. Wanneer we ver genoeg uitzoomen zijn we allemaal bewoner van deze aardbol en mag iedereen zich verplaatsen.
(Natuurlijk mogen we ons wel afvragen hoe het kan dat de migratiebeweging onnatuurlijk hoog is. Dit is niet organisch. En moet dan ook bij de bron worden bevraagd én aangepakt.)
Maar!:
– Wet van volgorde: wanneer de oudste dochter in een gezin systemisch op de plek van de jongste is beland of andersom, is gedoe onvermijdelijk. Volgorde ís relevant. De laatste nieuwe medewerkers in een bedrijf hebben een andere plek dan degene die er al 20 jaar werken. We moeten de mensen die vóór ons komen eren. Zonder hen waren we er niet geweest. Dat migranten voorrang krijgen op middelen zoals huisvesting klopt dus niet. Het wringt. Omwille van deze natuurwet. We hebben ‘op onze beurt te wachten’. In een gezin, bedrijf maar ook in de samenleving.
– Wet van balans in geven en nemen: alles is relatie in het leven. We bestaan in relatie tot iets of iemand anders. En relaties zijn gezond wanneer er balans is in geven en nemen. Het asielbeleid is alles behalve menselijk. Men moet jaren wachten op procedures, mag en kan in de tussentijd niks van z’n leven maken. Wordt ‘opgehokt’ in een azc, wat een ongelofelijk ongezonde broedplaats is voor getraumatiseerde mensen. Ze ‘nemen’ van de collectieve voorzieningen in de vorm van zakgeld, onderdak en wat nog. Maar kunnen, mogen en soms willen weinig tot niets terug geven. De relatie met de Nederlander raakt hiermee ernstig uit balans.
Op dit moment vraagt de situatie van ons om een halt toe te roepen aan het verwelkomen van meer asielzoekers. De draagkracht van ons dorp is verzadigd.
Volg ons op
